„Podnóża Moich Gór”

Podnóża moich gór osnuły szare mgły
Nad nimi pasma chmur rzęsiste ronią łzy
Lecz dumne czoła mych skał nie znosząc mroków tych mąk
Przez chmur przebiły się wał i w słońca patrzą krąg

Choć smutków tyle w krąg i prób nieznany kres
Nie wolno łamać rąk, ni próżnych ronić łez
Lecz śmiało w górę wznieść skroń i wierzyć, że mroków tych cień
Słoneczną kryje gdzieś toń i wielki jasny dzień