Małkowska Olga – z domu Drahonowska (1.09.1888 – 15.01.1979), wychowawczyni, wybitna działaczka i instruktorka harcerska, harcmistrzyni Rzeczypospolitej.

Urodziła się w Krzeszowicach w rodzinie pochodzącej z Czech. Już w młodości wykazywała duże uzdolnienia artystyczne. W czasie studiów we Lwowie związała się z „Eleusis”, gdzie po raz pierwszy zetknęła się z Andrzejem Małkowskim. Aktywnie włączyła się w przeszczepienie skautingu na grunt polski. Została drużynową 3. (żeńskiej) Lwowskiej Drużyny Skautowej im. płk Emilii Plater. Drużyna ta jako pierwsza używała pozdrowienia: „Czuwaj!” Do melodii rewolucyjnej pieśni ”Na barykady” Małkowska dostosowała słowa wiersza Ignacego Kozielewskiego: ”Wszystko, co nasze…” Tekst i nuty ukazały się jako marsz skautów w lwowskim piśmie „Skaut” w 1912, dając początek hymnowi harcerskiemu.

Ze względu na chorobę płuc Małkowska przeniosła się do Zakopanego, gdzie w czerwcu 1913 wzięła ślub z Andrzejem Małkowskim. W Zakopanem prowadziła drużynę skautek. Z chwilą wybuchu I wojny światowej przejęła kierownictwo skautingu zakopiańskiego. „Wobec wykrycia przez władze austriackie gromadzonej przez skautów broni, Małkowscy w lutym 1915 ociekli z Podtatrza i przedostali się do Anglii, a następnie do Stanów Zjednoczonych. Na emigracji urodził się ich syn, Lutyk.

W nocy 15/16 stycznia 1919 statek, którym płyną jej mąż, Andrzej natrafił na minę i zaczął tonąć. Mężczyzna oddał swoje miejsce w szalupie napotkanej kobiecie z dzieckiem, sam ponosząc tragiczną śmierć. Olga poruszona tym wydarzeniem początkowo chciała popełnić samobójstwo. Udała się do kościoła, błagając Boga o to, aby dał jej jakiś znak, jeśli ma się pozostawić przy życiu. Kiedy wróciła, okazało się, że Lutyk w czasie jej nieobecności doznał poważnego poparzenia. Uznała to za Boży znak i zapomniała o myślach samobójczych, a syn prędko wrócił do zdrowia. W tym trudnym czasie napisała pieśń „Podnóża moich gór”, która to jest pieśnią naszej drużyny i przypomina nam, że „Nie wolno łamać rąk, ni próżnych ronić łez”.

W 1925r. Olga założyła w Sromowcach Wyżnych(Pieniny) „Cisowy dworek”. Była to szkoła pracy harcerskiej dla dzieci niezamożnych i zaniedbanych pod względem zdrowotnym lub wychowawczym w wieku szkolnym, z internatem, prowadzona metodą harcerską. Często „Dworek” był też wykorzystywana w czasie ferii na kursy, zjazdy i instruktorskie spotkania krajowe oraz międzynarodowe.

Po wybuchu II wojny światowej wraz z Lutykiem uciekła do Wielkiej Brytanii. Tak założyła Dom Dziecka Polskiego. W 1942 r. powołano Olgę Małkowską do władz ZHP. Została przewodniczącą Komitetu Naczelnego ZHP na czas wojny. Uczestniczyła tam również w pracach sięgających przyszłości, organizując GIS (Guides International Service) – skautową służbę międzynarodową niosącą pomoc dzieciom na terenach wyzwalanych spod okupacji hitlerowskiej. Poprzez Caritas GIS dostarczała żywność dzieciom zniszczonej Warszawy.

Powróciła do kraju dopiero w 1961 i po krótkim pobycie we Wrocławiu osiadła z powrotem w Zakopanem. Oddała „Cisowy dworek” na ośrodek dla dzieci. Zmarła 15 stycznia 1979 r., czyli w 60tą rocznicę śmierci Andrzeja, w Zakopanem.

Fragment proporca drużyny